Tıpkı her kullanılanın eskiyiverişi gibi, yeni yıl kafası da eskiyordu. Bununla birlikte yıla biçtiğim değerler de tarih oluyordu. Herhangi bir konuda sempati duyduğum etkeni hayatta tutmayı aksatışlarım gibi, düzenli yazışım da hayaldi. Kışın böğründe yaşarken hissiyatlar ve dahi neşeler buruk, siyasi durumlar kasvetli, seyahat fikirlerim heyecan duyulamaz güdüklükteydi.
Son yazıdan beridir kendime öngördüğüm 2 yazı yalan olduysa da bahsetmem olası Sarajevo seyahatim anılarıyla eskiyeyazmış, 39 Basamak oyunu bolca güldürünün yanında, tavsiye edilesi olmadığı gibi seyretmemek kayıp değildir asla fikri oturuşmuş, heyecanı bi nebze olsun süren Lamy dolma kalemim de öneri kategorisine dahi girmez kanaatimce. İçselleştirilirse olabilecek yöntem sonuçta. Akıllı kayıtlar, giyilebilir teknolojiler havada uçuşurken kim nerden merak sarsındı mürekkebe kağıda. Mürekkep yalamış deyimi dahi tarihe karışma eğilimindeyken, ancak geri kafalılar, nostalji budalaları sarabilir.
BTW insan umut etmek istiyor, ülke karamsarlığından dahi çıkabileceğine inanmak istiyor. Hiç kolay olmuyor ve sıkça gümleniyorsa da "umut olmasa insan kendini kör kuyuya atarmış" deyimi de annemin dilinden kulağıma dola dola içselleşmiş demek ki!
O kadar seri aksiliklere bulaştım ki rutini sıkıcı bulamaz oldum şu son 1 ayda, beterinden korunayım der, susarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder